ایمان به غیب
علاوه بر همه پسوندهای ایمان ، یک سلسله موجودات نامحسوس و غیر مرئی و به تعبیر قرآن ((غیب )) واقعیت دارند که مؤ من باید به آنها به عنوان مظاهر و مجاری اراده الهی در نظام هستی ایمان بیاورد و این از دعوت های سعادت بخش قرآنی است که می فرماید:
((الذین یؤ منون بالغیب ))(88)
اینان (پرهیزکاران ) افرادی هستند که به غیب (آنچه از حس پوشیده و پنهان است ) ایمان دارند.
افرادی که به عالم ماورای حس معتقدند و به خدای نادیدنی اعتقاد دارند، در واقع مرز ماده را شکافته و خود را از دیوار آن گذرانده اند، اینان دیدی وسیع پیدا می کنند و روح خویش را با جهان بزرگ تری ارتباط می دهند.
آنان از مرتبه حیوانیت و ماده ، گام را فراتر نهاده اند، درک و دیدشان از حواس ظاهری گذشته و به مطالبی پی می برند که حواس ظاهری قدرت درک آن را ندارند. و آنان معتقدند که عالم از آنچه ما درک می کنیم بسیار بزرگ تر و عالم ماورای طبیعت به مراتب از جهان طبیعت وسیع تر است . نیروی سازنده این عالم ، بی نهایت علم و قدرت دارد، همیشه بوده و خواهد بود. جریان عالم طبق یک نقشه بسیار دقیق و عمیق است ، انسان فاصله زیادی با حیوان دارد، مرگ به معنای فنا و نابودی نیست ، بلکه یکی از مراحل کمال بشری است ، زیرا انسان پس از مرگ وارد عالم وسیع تر و پهناورتری می گردد و...
این انسان با یک فرد مادی فاصله زیادی دارد که می گوید: عالم محقر است ، به آنچه ما می بینیم و یا علوم طبیعی برای ما ثابت کرده و طبیعت محدود و قوانین جبری آن ، سازنده این جهان است و هیچ گونه نقشه و فکری در ساختمان آن به کار نرفته و نیروی خلاقه عالم هستی به اندازه یک کودک خردسال هم عقل و شعور ندارد، بشر هم جزئی از طبیعت است و پس از مرگ اجزای او از هم متلاشی شده و دیگر بار جزء همین مواد طبیعی می گردد و هیچ گونه بقایی برای او نیست ، میان انسان و حیوان چندان فاصله ای وجود ندارد. آری ، این دو انسان اصلا با هم قابل مقایسه نیستند.

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » صفیر کبیر ( شنبه 89/1/21 :: ساعت 5:12 عصر )