نوجوانان! از این مرز فراتر نروید
چه کنیم تا گرفتار روابط و دوستیهای ویرانگر نشویم؟
دوران نوجوانی هم از نظر نوجوانان و هم از نظر والدین ، دورانی دشوارتر از سالهای کودکی قلمداد می شود. نوجوانی دوره ای از رشد است که از بلوغ تا بزرگسالی ادامه می یابد . در ضمن دوره نوجوانی ،سنینی است که در آن روابط اجتماعی و دوستانه افزایش یافته و اهمیت آن در زندگی فرد روز به روز بیشتر می شود. در این سال ها نوجوانان اغلب ساعات روز را با دوستانشان سپری می کنند. در این دوران، نوجوانان به دنبال دوستان و معاشرانی هستند که بخواهند اوقات خود را با او بگذرانند، رازهای خود را با او در میان گذارند، بگویند و بشنوند و با دوستی ها برای خود شور و نشاطی آنی فراهم سازند. لذا با توجه به اهمیت و نقش روابط اجتماعی در دوران نوجوانی به نظر می رسد که برخی از نوجوانان درگیر روابط و دوستی هایی می شوند که چندان به صلاح آنها نبوده و گاه همین روابط اثرات سوء و حتی جبران ناپذیری را برای آنها به ارمغان می آورد. لذا در ادامه این یادداشت قصد داریم توصیه های کلی به نوجوانان ارایه دهیم تا بیشتر مراقب ارتباطات اجتماعی خود بوده و به این ترتیب کمتر دچار مشکل شوند:
کنترل بیشتر بر نظام فکری و عقلانی
زندگی ما بازتاب کامل باورهای ماست. ما وقتی باورهایمان را نسبت به خدا، خود، زندگی و دیگر انسانها تغییر میدهیم، زندگیمان هم تغییر میکند.
دوره نوجوانی ،سنینی است که در آن روابط اجتماعی و دوستانه افزایش یافته و اهمیت آن در زندگی فرد روز به روز بیشتر می شود
انسانی که بر این باور است که خودش خالق سرنوشت خود است، با انتخابها و استفاده صحیح از فرصتهای زندگی، آیندهاش را میسازد و آن موقع است که خودش را به دست شانس نمیسپارد؛ بلکه با بلندهمتی و تلاش مستمر، به یاری خدای رحمان، آیندهای زیبا برای خود خلق میکند و از لحظه لحظه زندگیاش، لذت میبرد و امیدوارانه به دستاوردهای بیشتر و بالاتر میاندیشد.
علت ناآرامیبسیاری از مردم را باید در نوع اندیشه آنها درباره زندگی جستجو کرد. برخی تصور میکنند که هر چه رنج و مشقت است، گریبان آنها را گرفته است. این افراد از کاه، کوه میسازند و همواره از روزگار و بخت بد خویش مینالند.
تجارب نشان داده است کسی که دچار رفتار خود تخریبگر و احساسات منفی میشود و تن به رابطهای نسنجیده میدهد، علاوه بر از دست رفتن سرمایههای انسانی و معنوی، خود را زشت و کوچک کرده و از جایگاه بلند انسانیاش غافل شده است.
اصل حذف
خیلی از چیزهایی که داریم، بیمصرفند و نه تنها نیازی به آنها نداریم، بلکه مشکلساز هم هستند؛ مانند باورهای فرصتسوز، عادتهای بد، صفات فردا سوز، دوستان ناباب، روابط فرصتسوز و آیندهسوز و ... و تا وقتی که این ضد
ارزشها در باغچه هستیمان وجود دارند، انتظار روییدن گلی زیبا در کارگاه وجودمان، منطقی نیست.
امام علی علیه السلام میفرماید: پسرم! از دوستی با نادان بپرهیز؛ چه او خواهد که تو را سود رساند؛ امّا دچار زیانت گرداند و از دوستی بخیل بپرهیز؛ چه او آن چه را سخت بدان نیازمندی، از تو دریغ دارد و از دوستی تبهکار بپرهیز که به اندک بهایی تو را بفروشد و از دوستی دروغگو بپرهیز که او سراب را ماند؛ دور را به تو نزدیک و نزدیک را به تو دور نمایاند.
امام علی علیه السلام همچنین میفرماید: از مراکز بدنام و مجالسی که مورد سوءظن است، بپرهیز؛ زیرا رفیق بد، همنشین خود را فریب میدهد [و او را به کارهای ناشایست وامیدارد].
چگونه نوجوان خود را تنبیه کنیم؟
نوجوانی دوره ای مهم و سرنوشت ساز است. نوجوانی برزخ میان کودکی و بزرگسالی است و دورهای انتقالی است که طی آن فرد فضای روحی کودکی را ترک می کند و وارد مرحله دیگری میشود. در این مرحله نوجوان علاوه بر اینکه با تغییرات بیولوژیکی، شناختی و رشد جنسی روبهرو است، بایستی خود را با انتظارات والدین، مدرسه و گروه همسالان که با سرعت تغییر میکنند، سازگار کند. از دگر سو این دوره با تغییراتی همراه است که ممکن است در وی احساس بی نیازی نسبت به پدر و مادر و یا مقررات آنها ایجاد کند و لذا گاه مشاهده می شود که نوجوان به خود اجازه میدهد که اقدام به بی نظمی و بی توجهی به اصول خانواده، مدرسه و یا حتی جامعه را بکند. در اینجا این سوال پیش می آید که با توجه به افزایش خودمحوری در نوجوان، آیا باید این ویژگی را طبیعی دانسته و به وی کاری نداشته باشیم و یا اینکه نه! لازم است او را مورد تنبیه و توبیخ قرار دهیم؟
نوجوانی با تغییراتی همراه است که ممکن است در وی احساس بی نیازی نسبت به پدر و مادر و یا مقررات آنها ایجاد کند تصمیم گیری در این مورد گاه کار بسیار سختی خواهد بود زیرا آموزش نظم و تربیت به نوجوان بسیار سخت تر از آموزش آن به بچه های کوچکتر است. در این زمان نوجوان ما بسیار بزرگتر از آن شده که گوش او را بپیچانیم و یا با یک اخم او را از ادامه دادن حرفهای بی ربط بازداریم و از طرف دیگر آن قدر هم بزرگ نشده که خودش به تنهایی خوب و بد روزگار را از هم تمیز داده و کاملا مستقلانه عمل کند. تردیدی نیست که فرآیند اجتماعی شدن فرزندان، مستلزم اجرای انضباط در شئون گوناگون زندگی است، در خصوص انضباط، مسئله پاداش و تنبیه مطرح میشود یعنی والدین چه تدابیر تشویقی و تنبیهی را باید در نظر بگیرند تا به فرایند اجتماعی شدن نوجوانشان کمک کنند؟ بنابراین به نظر چه نوع تنبیهی می تواند برای او مناسب باشد و او را در ادامه دادن رفتارهای نامطلوبش باز دارد؟
ما در این یادداشت یک سری پیشنهاد ساده برای تنبیه کردن نوجوانان به شما ارایه می دهیم. امیدواریم مطالعه آن برای شما مفید واقع شود.
البته قبل از پرداختن به این روشهای پیشنهادی، حتما به این چند نکته توجه داشته باشید:
1- منظور ما از ارایه این روشها این نیست که با هر اشتباهی که از نوجوانتان سر زد تمام این راهبردها را بکار گیرید بلکه بنا بر ویژگی های فرزندتان و همچنین متناسب با اشتباهی که از وی سر زده است، یکی از این اصول را به کار ببرید.
2- در هنگام اعمال این روشهای تنبیهی فراموش نکنید که زمانی آنها موثر خواهند بود که دارای محدودیت زمانی باشند نه اینکه آن قدر ادامه دار و یا طولانی بوده که فرزند شما به آن عادت کند و نه آن قدر کوتاه مدت و مقطعی باشد که نوجوان شما طعم واقعی تنبیه را نچشد.
3- در اجرای روش تنبیهی خود ثبات قدم داشته باشید و به گونه ای رفتا کنید که فرزندتان متوجه تصمیم قطعی شما در زمینه تربیتی بشود.
در هنگام اعمال روشهای تنبیهی فراموش نکنید که زمانی آنها موثر خواهند بود که دارای محدودیت زمانی باشند 4- فراموش نکنید که اعمال تنبیه باید آخرین راه حلی باشد که شما به کار می برید. در ابتدا سعی نمایید که با تذکر زبانی و یا قهر کردن کوتاه مدت و یا حتی اخم کردن ، فرزندتان را متوجه اشتباهاتش بکنید. تنها در صورتی که این روشها کارآمد نبود به تنبیه متوسل شوید لذا ما این روشها را به شما توصیه می کنیم.
چگونه نوجوان خود را تنبیه کنیم؟
نوجوانی دوره ای مهم و سرنوشت ساز است. نوجوانی برزخ میان کودکی و بزرگسالی است و دورهای انتقالی است که طی آن فرد فضای روحی کودکی را ترک می کند و وارد مرحله دیگری میشود. در این مرحله نوجوان علاوه بر اینکه با تغییرات بیولوژیکی، شناختی و رشد جنسی روبهرو است، بایستی خود را با انتظارات والدین، مدرسه و گروه همسالان که با سرعت تغییر میکنند، سازگار کند. از دگر سو این دوره با تغییراتی همراه است که ممکن است در وی احساس بی نیازی نسبت به پدر و مادر و یا مقررات آنها ایجاد کند و لذا گاه مشاهده می شود که نوجوان به خود اجازه میدهد که اقدام به بی نظمی و بی توجهی به اصول خانواده، مدرسه و یا حتی جامعه را بکند. در اینجا این سوال پیش می آید که با توجه به افزایش خودمحوری در نوجوان، آیا باید این ویژگی را طبیعی دانسته و به وی کاری نداشته باشیم و یا اینکه نه! لازم است او را مورد تنبیه و توبیخ قرار دهیم؟
نوجوانی با تغییراتی همراه است که ممکن است در وی احساس بی نیازی نسبت به پدر و مادر و یا مقررات آنها ایجاد کند تصمیم گیری در این مورد گاه کار بسیار سختی خواهد بود زیرا آموزش نظم و تربیت به نوجوان بسیار سخت تر از آموزش آن به بچه های کوچکتر است. در این زمان نوجوان ما بسیار بزرگتر از آن شده که گوش او را بپیچانیم و یا با یک اخم او را از ادامه دادن حرفهای بی ربط بازداریم و از طرف دیگر آن قدر هم بزرگ نشده که خودش به تنهایی خوب و بد روزگار را از هم تمیز داده و کاملا مستقلانه عمل کند. تردیدی نیست که فرآیند اجتماعی شدن فرزندان، مستلزم اجرای انضباط در شئون گوناگون زندگی است، در خصوص انضباط، مسئله پاداش و تنبیه مطرح میشود یعنی والدین چه تدابیر تشویقی و تنبیهی را باید در نظر بگیرند تا به فرایند اجتماعی شدن نوجوانشان کمک کنند؟ بنابراین به نظر چه نوع تنبیهی می تواند برای او مناسب باشد و او را در ادامه دادن رفتارهای نامطلوبش باز دارد؟
ما در این یادداشت یک سری پیشنهاد ساده برای تنبیه کردن نوجوانان به شما ارایه می دهیم. امیدواریم مطالعه آن برای شما مفید واقع شود.
البته قبل از پرداختن به این روشهای پیشنهادی، حتما به این چند نکته توجه داشته باشید:
1- منظور ما از ارایه این روشها این نیست که با هر اشتباهی که از نوجوانتان سر زد تمام این راهبردها را بکار گیرید بلکه بنا بر ویژگی های فرزندتان و همچنین متناسب با اشتباهی که از وی سر زده است، یکی از این اصول را به کار ببرید.
2- در هنگام اعمال این روشهای تنبیهی فراموش نکنید که زمانی آنها موثر خواهند بود که دارای محدودیت زمانی باشند نه اینکه آن قدر ادامه دار و یا طولانی بوده که فرزند شما به آن عادت کند و نه آن قدر کوتاه مدت و مقطعی باشد که نوجوان شما طعم واقعی تنبیه را نچشد.
3- در اجرای روش تنبیهی خود ثبات قدم داشته باشید و به گونه ای رفتا کنید که فرزندتان متوجه تصمیم قطعی شما در زمینه تربیتی بشود.
در هنگام اعمال روشهای تنبیهی فراموش نکنید که زمانی آنها موثر خواهند بود که دارای محدودیت زمانی باشند 4- فراموش نکنید که اعمال تنبیه باید آخرین راه حلی باشد که شما به کار می برید. در ابتدا سعی نمایید که با تذکر زبانی و یا قهر کردن کوتاه مدت و یا حتی اخم کردن ، فرزندتان را متوجه اشتباهاتش بکنید. تنها در صورتی که این روشها کارآمد نبود به تنبیه متوسل شوید لذا ما این روشها را به شما توصیه می کنیم.
چگونه نوجوان خود را تنبیه کنیم؟
نوجوانی دوره ای مهم و سرنوشت ساز است. نوجوانی برزخ میان کودکی و بزرگسالی است و دورهای انتقالی است که طی آن فرد فضای روحی کودکی را ترک می کند و وارد مرحله دیگری میشود. در این مرحله نوجوان علاوه بر اینکه با تغییرات بیولوژیکی، شناختی و رشد جنسی روبهرو است، بایستی خود را با انتظارات والدین، مدرسه و گروه همسالان که با سرعت تغییر میکنند، سازگار کند. از دگر سو این دوره با تغییراتی همراه است که ممکن است در وی احساس بی نیازی نسبت به پدر و مادر و یا مقررات آنها ایجاد کند و لذا گاه مشاهده می شود که نوجوان به خود اجازه میدهد که اقدام به بی نظمی و بی توجهی به اصول خانواده، مدرسه و یا حتی جامعه را بکند. در اینجا این سوال پیش می آید که با توجه به افزایش خودمحوری در نوجوان، آیا باید این ویژگی را طبیعی دانسته و به وی کاری نداشته باشیم و یا اینکه نه! لازم است او را مورد تنبیه و توبیخ قرار دهیم؟
نوجوانی با تغییراتی همراه است که ممکن است در وی احساس بی نیازی نسبت به پدر و مادر و یا مقررات آنها ایجاد کند تصمیم گیری در این مورد گاه کار بسیار سختی خواهد بود زیرا آموزش نظم و تربیت به نوجوان بسیار سخت تر از آموزش آن به بچه های کوچکتر است. در این زمان نوجوان ما بسیار بزرگتر از آن شده که گوش او را بپیچانیم و یا با یک اخم او را از ادامه دادن حرفهای بی ربط بازداریم و از طرف دیگر آن قدر هم بزرگ نشده که خودش به تنهایی خوب و بد روزگار را از هم تمیز داده و کاملا مستقلانه عمل کند. تردیدی نیست که فرآیند اجتماعی شدن فرزندان، مستلزم اجرای انضباط در شئون گوناگون زندگی است، در خصوص انضباط، مسئله پاداش و تنبیه مطرح میشود یعنی والدین چه تدابیر تشویقی و تنبیهی را باید در نظر بگیرند تا به فرایند اجتماعی شدن نوجوانشان کمک کنند؟ بنابراین به نظر چه نوع تنبیهی می تواند برای او مناسب باشد و او را در ادامه دادن رفتارهای نامطلوبش باز دارد؟
ما در این یادداشت یک سری پیشنهاد ساده برای تنبیه کردن نوجوانان به شما ارایه می دهیم. امیدواریم مطالعه آن برای شما مفید واقع شود.
البته قبل از پرداختن به این روشهای پیشنهادی، حتما به این چند نکته توجه داشته باشید:
1- منظور ما از ارایه این روشها این نیست که با هر اشتباهی که از نوجوانتان سر زد تمام این راهبردها را بکار گیرید بلکه بنا بر ویژگی های فرزندتان و همچنین متناسب با اشتباهی که از وی سر زده است، یکی از این اصول را به کار ببرید.
2- در هنگام اعمال این روشهای تنبیهی فراموش نکنید که زمانی آنها موثر خواهند بود که دارای محدودیت زمانی باشند نه اینکه آن قدر ادامه دار و یا طولانی بوده که فرزند شما به آن عادت کند و نه آن قدر کوتاه مدت و مقطعی باشد که نوجوان شما طعم واقعی تنبیه را نچشد.
3- در اجرای روش تنبیهی خود ثبات قدم داشته باشید و به گونه ای رفتا کنید که فرزندتان متوجه تصمیم قطعی شما در زمینه تربیتی بشود.
در هنگام اعمال روشهای تنبیهی فراموش نکنید که زمانی آنها موثر خواهند بود که دارای محدودیت زمانی باشند 4- فراموش نکنید که اعمال تنبیه باید آخرین راه حلی باشد که شما به کار می برید. در ابتدا سعی نمایید که با تذکر زبانی و یا قهر کردن کوتاه مدت و یا حتی اخم کردن ، فرزندتان را متوجه اشتباهاتش بکنید. تنها در صورتی که این روشها کارآمد نبود به تنبیه متوسل شوید لذا ما این روشها را به شما توصیه می کنیم.
نوجوانان! از این مرز فراتر نروید
چه کنیم تا گرفتار روابط و دوستیهای ویرانگر نشویم؟
دوران نوجوانی هم از نظر نوجوانان و هم از نظر والدین ، دورانی دشوارتر از سالهای کودکی قلمداد می شود. نوجوانی دوره ای از رشد است که از بلوغ تا بزرگسالی ادامه می یابد . در ضمن دوره نوجوانی ،سنینی است که در آن روابط اجتماعی و دوستانه افزایش یافته و اهمیت آن در زندگی فرد روز به روز بیشتر می شود. در این سال ها نوجوانان اغلب ساعات روز را با دوستانشان سپری می کنند. در این دوران، نوجوانان به دنبال دوستان و معاشرانی هستند که بخواهند اوقات خود را با او بگذرانند، رازهای خود را با او در میان گذارند، بگویند و بشنوند و با دوستی ها برای خود شور و نشاطی آنی فراهم سازند. لذا با توجه به اهمیت و نقش روابط اجتماعی در دوران نوجوانی به نظر می رسد که برخی از نوجوانان درگیر روابط و دوستی هایی می شوند که چندان به صلاح آنها نبوده و گاه همین روابط اثرات سوء و حتی جبران ناپذیری را برای آنها به ارمغان می آورد. لذا در ادامه این یادداشت قصد داریم توصیه های کلی به نوجوانان ارایه دهیم تا بیشتر مراقب ارتباطات اجتماعی خود بوده و به این ترتیب کمتر دچار مشکل شوند:
کنترل بیشتر بر نظام فکری و عقلانی
زندگی ما بازتاب کامل باورهای ماست. ما وقتی باورهایمان را نسبت به خدا، خود، زندگی و دیگر انسانها تغییر میدهیم، زندگیمان هم تغییر میکند.
دوره نوجوانی ،سنینی است که در آن روابط اجتماعی و دوستانه افزایش یافته و اهمیت آن در زندگی فرد روز به روز بیشتر می شود
انسانی که بر این باور است که خودش خالق سرنوشت خود است، با انتخابها و استفاده صحیح از فرصتهای زندگی، آیندهاش را میسازد و آن موقع است که خودش را به دست شانس نمیسپارد؛ بلکه با بلندهمتی و تلاش مستمر، به یاری خدای رحمان، آیندهای زیبا برای خود خلق میکند و از لحظه لحظه زندگیاش، لذت میبرد و امیدوارانه به دستاوردهای بیشتر و بالاتر میاندیشد.
علت ناآرامیبسیاری از مردم را باید در نوع اندیشه آنها درباره زندگی جستجو کرد. برخی تصور میکنند که هر چه رنج و مشقت است، گریبان آنها را گرفته است. این افراد از کاه، کوه میسازند و همواره از روزگار و بخت بد خویش مینالند.
تجارب نشان داده است کسی که دچار رفتار خود تخریبگر و احساسات منفی میشود و تن به رابطهای نسنجیده میدهد، علاوه بر از دست رفتن سرمایههای انسانی و معنوی، خود را زشت و کوچک کرده و از جایگاه بلند انسانیاش غافل شده است.
اصل حذف
خیلی از چیزهایی که داریم، بیمصرفند و نه تنها نیازی به آنها نداریم، بلکه مشکلساز هم هستند؛ مانند باورهای فرصتسوز، عادتهای بد، صفات فردا سوز، دوستان ناباب، روابط فرصتسوز و آیندهسوز و ... و تا وقتی که این ضد
ارزشها در باغچه هستیمان وجود دارند، انتظار روییدن گلی زیبا در کارگاه وجودمان، منطقی نیست.
امام علی علیه السلام میفرماید: پسرم! از دوستی با نادان بپرهیز؛ چه او خواهد که تو را سود رساند؛ امّا دچار زیانت گرداند و از دوستی بخیل بپرهیز؛ چه او آن چه را سخت بدان نیازمندی، از تو دریغ دارد و از دوستی تبهکار بپرهیز که به اندک بهایی تو را بفروشد و از دوستی دروغگو بپرهیز که او سراب را ماند؛ دور را به تو نزدیک و نزدیک را به تو دور نمایاند.
امام علی علیه السلام همچنین میفرماید: از مراکز بدنام و مجالسی که مورد سوءظن است، بپرهیز؛ زیرا رفیق بد، همنشین خود را فریب میدهد [و او را به کارهای ناشایست وامیدارد].
نوجوانان! از این مرز فراتر نروید
چه کنیم تا گرفتار روابط و دوستیهای ویرانگر نشویم؟
دوران نوجوانی هم از نظر نوجوانان و هم از نظر والدین ، دورانی دشوارتر از سالهای کودکی قلمداد می شود. نوجوانی دوره ای از رشد است که از بلوغ تا بزرگسالی ادامه می یابد . در ضمن دوره نوجوانی ،سنینی است که در آن روابط اجتماعی و دوستانه افزایش یافته و اهمیت آن در زندگی فرد روز به روز بیشتر می شود. در این سال ها نوجوانان اغلب ساعات روز را با دوستانشان سپری می کنند. در این دوران، نوجوانان به دنبال دوستان و معاشرانی هستند که بخواهند اوقات خود را با او بگذرانند، رازهای خود را با او در میان گذارند، بگویند و بشنوند و با دوستی ها برای خود شور و نشاطی آنی فراهم سازند. لذا با توجه به اهمیت و نقش روابط اجتماعی در دوران نوجوانی به نظر می رسد که برخی از نوجوانان درگیر روابط و دوستی هایی می شوند که چندان به صلاح آنها نبوده و گاه همین روابط اثرات سوء و حتی جبران ناپذیری را برای آنها به ارمغان می آورد. لذا در ادامه این یادداشت قصد داریم توصیه های کلی به نوجوانان ارایه دهیم تا بیشتر مراقب ارتباطات اجتماعی خود بوده و به این ترتیب کمتر دچار مشکل شوند:
کنترل بیشتر بر نظام فکری و عقلانی
زندگی ما بازتاب کامل باورهای ماست. ما وقتی باورهایمان را نسبت به خدا، خود، زندگی و دیگر انسانها تغییر میدهیم، زندگیمان هم تغییر میکند.
دوره نوجوانی ،سنینی است که در آن روابط اجتماعی و دوستانه افزایش یافته و اهمیت آن در زندگی فرد روز به روز بیشتر می شود
انسانی که بر این باور است که خودش خالق سرنوشت خود است، با انتخابها و استفاده صحیح از فرصتهای زندگی، آیندهاش را میسازد و آن موقع است که خودش را به دست شانس نمیسپارد؛ بلکه با بلندهمتی و تلاش مستمر، به یاری خدای رحمان، آیندهای زیبا برای خود خلق میکند و از لحظه لحظه زندگیاش، لذت میبرد و امیدوارانه به دستاوردهای بیشتر و بالاتر میاندیشد.
علت ناآرامیبسیاری از مردم را باید در نوع اندیشه آنها درباره زندگی جستجو کرد. برخی تصور میکنند که هر چه رنج و مشقت است، گریبان آنها را گرفته است. این افراد از کاه، کوه میسازند و همواره از روزگار و بخت بد خویش مینالند.
تجارب نشان داده است کسی که دچار رفتار خود تخریبگر و احساسات منفی میشود و تن به رابطهای نسنجیده میدهد، علاوه بر از دست رفتن سرمایههای انسانی و معنوی، خود را زشت و کوچک کرده و از جایگاه بلند انسانیاش غافل شده است.
اصل حذف
خیلی از چیزهایی که داریم، بیمصرفند و نه تنها نیازی به آنها نداریم، بلکه مشکلساز هم هستند؛ مانند باورهای فرصتسوز، عادتهای بد، صفات فردا سوز، دوستان ناباب، روابط فرصتسوز و آیندهسوز و ... و تا وقتی که این ضد
ارزشها در باغچه هستیمان وجود دارند، انتظار روییدن گلی زیبا در کارگاه وجودمان، منطقی نیست.
امام علی علیه السلام میفرماید: پسرم! از دوستی با نادان بپرهیز؛ چه او خواهد که تو را سود رساند؛ امّا دچار زیانت گرداند و از دوستی بخیل بپرهیز؛ چه او آن چه را سخت بدان نیازمندی، از تو دریغ دارد و از دوستی تبهکار بپرهیز که به اندک بهایی تو را بفروشد و از دوستی دروغگو بپرهیز که او سراب را ماند؛ دور را به تو نزدیک و نزدیک را به تو دور نمایاند.
امام علی علیه السلام همچنین میفرماید: از مراکز بدنام و مجالسی که مورد سوءظن است، بپرهیز؛ زیرا رفیق بد، همنشین خود را فریب میدهد [و او را به کارهای ناشایست وامیدارد].
روان شناسی اجتماعی در فضای مجازی: استفاده از وب گسترده جهانی برای آموزش کاربردهای اصول اجتماعی در زندگی روزمره
نویسنده: ریچارد شرمن (Richard C. Sherman) استاد دانشگاه میامی
تاریخ انتشار: بیستم نوامبر سال 1997
روان شناسی اجتماعی در فضای مجازی: استفاده از وب گسترده جهانی برای آموزش کاربردهای اصول اجتماعی در زندگی روزمره
نویسنده: ریچارد شرمن (Richard C. Sherman) استاد دانشگاه میامی
تاریخ انتشار: بیستم نوامبر سال 1997
ویژگی های بنیادی روانشناختی فضای مجازی مولفه های مدل روانشناسی مجازی
نویسنده: جان سولر (John Suler)
تاریخ انتشار: 5 ژوئن سال 1998
ویژگی های بنیادی روانشناختی فضای مجازی مولفه های مدل روانشناسی مجازی
نویسنده: جان سولر (John Suler)
تاریخ انتشار: 5 ژوئن سال 1998
.::مرجع کد آهنگ::.
.::دریافت کد موزیک::.